ناصرالدین شاه گفت: “به راستی که چنین بوی خوشی حتی در مطبخ همایونی به مشامم نخورده!

مشیرالدوله که حسابی ضعف کرده بود، از خداخواسته و متملقانه رو به شاه کرد و گفت “جانم به فدایت! امر فرمایید تا این آشچی را به قصر آورم.”

شاه که در برابر این عطر و بوی افسون‌کننده طاقتش طاق شده بود، قدمی جلو رفت و گفت: “همین جا میل می‌کنیم!”

در همین حین آشچی در را باز کرد و با گشاده‌رویی به شاه و وزیر نگاهی انداخت و گفت: “بفرمایید داخل، شام امشب را مهمان ما باشید.”

هنگامی که داخل شدند، از دیدن غذا حیرت زده گشتند. “این غذا چیزی نبود جز، مقداری برنج دم کشیده که بوی آن هوش از سرشان برده بود!”

مشیرالدوله که زبانش بند آمده بود، با حالتی حق به جانب رو به آشچی گفت: “ای آشپز مکار، غذا را کجا قایم کرده‌ای؟ امکان ندارد این بوی بی‌نظیر فقط از این برنج باشد!”

آشچی خشکش زد. تازه فهمیده بود اوضاع از چه قرار است و طرف مقابلش کیست! ترسان و لرزان گفت:     “قربان قدمتان! به خدا قسم که این عطر برنج است! این برنج تنها با روغن نیمه جامد غنچه رویال پخته شده است. از بازار خریده و با توجه به عطر و طعم دلپذیرش، قاشقی حین پخت برنج اضافه کردم.”

شاه کمی از آن چشید، متحیر رو به مشیر الدوله گفت: “باید این روغن با عطر و طعم شاهانه را به مطبخ همایونی بیاوری!”

“آشچی! امر می‌کنیم فردا به قصر بیایی. همه درباریان باید طعم این روغن سحرآمیز را چشیده و هنر آشپزی با غنچه رویال را از تو فراگیرند.”

سپیده‌دم، آشچی دوان دوان راهی قصر شد. به دستور شاه تمام وزرا و اشراف جمع شدند. آشچی با روغن نیمه جامد غنچه رویال، وعده‌ای شاهانه مهیا کرد. همه از طعم و عطر آن شگفت‌زده شدند. وزیرالوزرا متعجب پرسید:
ــ «قبله عالم، این غذا سوغات کدام سرزمین است؟ طعم و بوی آن هوش از سرمان برده!

ناصرالدین شاه با لبخند، دست بر سبیل همایونی کشید و گفت: “از خورشخانه‌ای در شهر آمده، شگرد آشچی است. در خفا با افزودن روغن نیمه‌جامد غنچه رویال، با عطر و طعم غذا جادو می‌کند!

از آن روز به بعد، آوازه‌ روغن سحرآمیز غنچه رویال و جادوی طعم‌ غذاهای آشچی در سراسر ایران پیچید و به لطف آن، آشچی به مقام “آشپزباشی مطبخ همایونی” رسید.